حالت چطوره؟

نمی‌دونم قضیه تغییر فصل و ساله یا بالا و پایین هورمونیِ بعد از کرونا، اما این روزها لحظه به لحظه حالم عوض می‌شه. عین هوای بهاری شدم یک لحظه ابری، یک لحظه آفتابی و در کل گیج. یک دیقه دلم می‌خواد برم تو تختم و بیرون نیام، یک دیقه تصمیم می‌گیرم فیلم بسازم و یک دیقه فکر می‌کنم باید حتما از همین امشب روزی 2 ساعت ورزش کنم.

وقتی همه‌چیز زیادیه و قر و قاطی. وقتی انگار دیگه لیوانت جای یک قطره هم نداره. راه حل این وضعیت چیه؟ (نمی‌دونم از روان‌شناستون بپرسید.) من یکم گشتم این ور، اون ور و اینا رو پیدا کردم.

(یک هشدار کلی، این جور مطالب برای همه و هر شرایطی نیستن، اگر حس می‌کنید لازمه، حتما از یک متخصص کمک بگیرید و به چنین پستی اکتفا نکنید.)

1. مرحله اول، درک هیجاناته. باید بتونیم هیجان‌هامون رو از هم تفکیک کنیم. این شکلی شاید بتونیم ریشه‌هاشون رو پیدا کنیم. خالی از اضطراب و حاشیه، شاید بفهمیم اصلا مسئله چیه.
2. یک راه حل برای این قضیه، نوشتنه. نوشتن به ما اجازه می‌ده دور از هیجانات و به صورت منطقی وضعیتمون رو بسنجیم. من در دو بخش می‌نویسم: تخلیه و تحلیل.

اول خودم رو تخلیه می‌کنم، غرهام رو می‌نویسم، دردام رو می‌گم. خیلی شاعرانه و سانتیمانتال، با انواع غلط‌های املایی و بدون یک نیم‌فاصله حتی، فقط می‌نویسم.

در بخش دوم، بادقت بیشتر به تحلیل هیجانات و اتفاقات اخیر می‌پردازم. سعی می‌کنم ورودی‌هام رو بررسی کنم: اخبار، کار، روابط، خانواده.

هر دو بخش این نوشته با یک سوال (Writing Prompt) شروع می‌شه: حالت چطوره؟
برای من، معمولا از این نوشته‌ها یک لیست خارج می‌شه. لیست چیزهایی که من رو مضطرب کرده‌ن. جالبه که 70% لیست، عموما چیزهاییه که هنوز اتفاق نیفتاده و حتی ممکنه هرگز اتفاق نیفته.

3. اینجا من یک کاری می‌کنم که نمی‌دونم چقدر درست باشه، اما، میام بهترین، بدترین و محتمل‌ترین نتیجه برای هر وضعیت رو پیش‌بینی می‌کنم و می‌نویسم. این کار بهم کمک می‌کنه حس کنم آمادگی همه‌چیز رو دارم و از اضطرابم کم می‌کنه.

4. نهایتا خوبه که به خودمون یادآوری کنیم که یه موقع‌هایی اجازه داریم گیج و گم باشیم و هر (هر!) اتفاقی بیفته، اینم می‌گذره.

خب حالا، حالت چطوره؟